Jammer dat het rekeningnummer vergeten is : 49.10.24.290
Waarom niet? Waarom zou je géén hulp vragen? Op die vraag
had Joop Stringer eigenlijk geen antwoord. En dus besloot hij zich te laten
sponsoren om een experimentele therapie tegen kanker te kunnen betalen. ,,Het
betekent een verrijking van mijn leven. Absoluut.’’
September 2011. Joop Stringer, 47 jaar oud, zit bij de
oncoloog in het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis. Hij krijgt slecht nieuws.
De teelbalkanker is teruggekeerd. ,,Ik zal u maar weer noteren voor negen weken
chemo’’, zegt de specialist. Maar Joop denkt terug aan die ellendige ervaring
van twee jaar geleden, waar hij nog maar net van bijgekomen is. Nee, niet weer
die chemische rommel in zijn lijf. Hij besluit het anders te doen. Maar hoe?
,,Het heeft me veel moeite gekost om de eerste stap te
zetten, met mezelf naar buiten te treden en mensen om hulp te vragen’’, zegt de
Heemskerker. ,,Ik ben opgevoed met ’je moet je eigen boontjes doppen’. Wie zou
mij zomaar geld willen geven voor een alternatieve therapie? En wat moest ik
tegen die mensen zeggen als het niet zou goed uitpakken? Sorry, veertigduizend
euro weggegooid?’’
Want dat is het bedrag dat Joop Stringer het afgelopen jaar
heeft uitgegeven aan een alternatieve therapie om kanker te bestrijden. Bij de
Nederlandse arts Robert Gorter die in Keulen tumoren bestrijdt door
hyperthermie (verhitting) en extra activering van het immuunsysteem. Therapieën
die in Nederland alleen als ondersteuning van een reguliere behandeling worden
gegeven. Maar Stringer wilde het puur op deze manier te wagen. Ook al wilde de
verzekeraar dat niet betalen en had hij zelf het geld niet. ,,Vraag het dan aan
anderen’’, zei een vriendin. ’Als vierduizend mensen jou een tientje geven, ben
je er al’. Joop aarzelde. Maar anderen zeiden: ’Maak je niet zo’n zorgen hoe
mensen reageren. Als ze je geld geven doen ze dat omdat ze je een warm hart
toedragen. Acceptéér dat.’
Joop besloot het er maar op te wagen. En hij stelde een mail
op aan vrienden en familie. ,,Ik wilde de mensen wel goed informeren. En dus
schreef ik het dus allemaal zo duidelijk mogelijk op: waarom ik wilde het
zonder chemo wilde proberen en welke behandeling ik precies wilde volgen. Ik
wilde niet zomaar mijn hand ophouden." Na enige aarzeling klikte hij op
’Verzend’.
,,Binnen een uur had ik al reacties: waar kan ik het geld
storten?’’ En niet alleen vrienden en familie gaven geld, maar ook anderen naar
wie het mailtje was doorgestuurd. De overschrijvingen kwamen binnen, met
zinnetjes erbij als ’Sterkte.’ ’Geluk’ of ’Voor je Leven’. De kapper zei: ’Kom
hier maar de komende tijd maar gratis’. ,,En in Schagen stapten mensen op mijn
ouders af. ’Hoe gaat het met jullie zoon?’ en overhandigden een envelopje.’’
Binnen een paar weken had hij de eerste 10.000 euro bij elkaar.
Een overweldigende ervaring, vertelt hij. ,,Jémig. Jémig.
Dat is wat ik dacht. Wat fantastisch dat mensen dit voor me willen doen. Dat ze
zo met me meeleven en om me geven." Het werd een oefening in ontvangen.
Want ja, op een tientje of 25 euro reageren, dat gaat nog wel. Maar wat zeg je
tegen je neef die tweeduizend euro overmaakt? Tegen twee ex-collega’s die
duizend euro geven? Tegen de ouders van je vriendin, die wanneer je actie
uiteindelijk op 23.000 euro blijft steken, de laatste 17.000 euro bij leggen?
,,Dat laatste was wel héél groot om te accepteren. Echt heel groot. Het zijn
ook heel bijzondere mensen, die altijd hebben geleefd vanuit ’geld moet gewoon
daarheen waar het nodig is’.’’
Veel mensen gaven vanuit een persoonlijke betrokkenheid bij
het onderwerp, merkte Joop. ,,Ze hadden zelf iemand aan kanker verloren. Of ze
hadden meegemaakt hoe ziek iemand was geworden van de chemo.’’ En ja, sommige
mensen zeiden nee. Waarschuwden hem voor de omstreden arts voor wie hij had
gekozen. ,,En een ex-collega zei: joh, ik zou mijn auto verkopen als ik dacht
dat het zou helpen, maar ik gelóóf er niet in. Ik heb hem geantwoord: dat is je
goed recht. Want dat is het natuurlijk, ik kan mensen niet dwingen om de manier
waarop ik het doe te accepteren.’’ Wel vond Joop het lastig als mensen hem
ongevraagd advies gaven. ,,Stuur je een uitgebreide mail ’help me alsjeblieft
met die en die therapie’, krijg je antwoord ’doe toch chemo’. Alsof ik niet
goed wist wat ik wilde. Maar dat komt, denk ik, omdat mensen écht niet weten
dat er nog andere mogelijkheden zijn.’’
Na de mail kwamen meer media. ,,Je begint in je eigen
omgeving, daar wordt de drempel kleiner.’’ Hij liet zich interviewen in de
krant. En hij twitterde over zijn pogingen om toch geld los te krijgen bij zijn
zorgverzekeraar. ,,Dat werd veel geretweet. Uiteindelijk kreeg ik een gesprek
met CZ. Al zijn ze blijven weigeren mijn therapie te betalen.’’ Ook begon hij
een pagina op Facebook en een weblog. ,,Die heb ik vooral gebruikt om mensen
informatie te geven. Over voeding, over alternatieve geneeswijzen. Na een
tijdje kreeg ik berichten van mensen die zelf ook kanker hadden, hun verhaal
kwijt wilden of me informatie vroegen over hoe ik het aanpakte. Dan zie je hoe
krachtig social media zijn. En ik vind het fijn om op die vragen in te gaan.
Het is ook een beetje iets terug kunnen doen.’’
Een jaar ging voorbij. Twintig keer reed Joop naar
Duitsland. En ondertussen hield hij iedereen op de hoogte. Via mail, via
Facebook, via zijn weblog, via deze krant. En jawel, de tumor die eerst zo hard
groeide, bleef stilstaan. ’Dus alle middelen die ik ingezet heb, hebben
gewerkt. Voorlopig ben ik ontzettend blij met het resultaat!!’, blogt Joop in
maart. Omdat het geld opraakt, houdt hij nog één keer een tweede mailactie, die
1500 euro oplevert. Daarmee kan hij nog een paar keer naar Keulen. Maar in
oktober moet hij er afscheid nemen, het geld is nu echt op. Inmiddels is weer
een CT-scan genomen.
En die valt tegen. ,,Minder goed en toch ook goed nieuws’’,
blogt Joop. ,,Tumor bij mijn nier is iets gegroeid. Ook hebben ze nog iets
’gezien’ op lymfeknoop onder mijn nier. Verder is het niet door de rest van
mijn lichaam uitgezaaid.’
En dus zit Joop Stringer nu een beetje in de situatie waar
hij van te voren bang voor was. ,,Ik krijg wel reacties van ’jammer, dus het
heeft niet geholpen’ en ’dus nu ga je zeker chemo doen?’.’’ Een beetje lastig
vindt hij dat. ,,Naar mijn idee heeft de therapie wél geholpen: de groei heeft
toch een tijd helemaal stil gestaan. En ik wil níet op chemo over. Dat moet ik
dan weer uitleggen, weer mijn verhaal afdraaien.’’ Al hangt het er natuurlijk
erg vanaf wie het zegt. ,,Die neef die me zo’n groot bedrag heeft gegeven,
vindt eigenlijk ook dat ik nu aan de chemo moet. Hij stelt me flink kritische
vragen. Maar dat is goed voor me, dat dwingt me om precies na te denken. En ons
contact is ondertussen ontzettend goed.’’
Voorlopig blijft Joop het zonder chemo proberen. Hij heeft
zijn voeding nog verder aangepast, doet aan hypnotherapie, ontgiftigt zijn
lichaam en probeert het zo sterk te maken dat het zelf de kanker kan verslaan.
,,Niet dat ik chemo helemaal uitsluit. Zeker niet. Ik ga niet hier niet wat
koste mee door. Maar wel zo lang het goed gaat op deze manier."
En spijt dat hij naar buiten is getreden, heeft hij geen
moment. ,,Het blijkt dat je wereld veel groter is dan je denkt. Het is
overweldigend om te merken hoe mensen je blijven steunen en achter je blijven
staan. Een verrijking? Absoluut!’’
